ساربان فرتوت

غلامعباس ترابی

                  بسم الله الرحمن الرحیم

کوهسان از زندگی گذشته نسل‌های پیشین خود چیزی نمی دانست و همچنین از دانشی که به سرشت و طبع اش وابسته بود نیز بی اطلاع بود و گرنه در آن شب تاریک و طوفانی که هوا از منتهای سردی گذشته بود فرار نمی کرد.

کاروان او به همراه چهار ساربان از جلگه جنوب آمده بود و بعد به سفید کوه رسید و سپس از دنباله رودخانه مارون به زاگرس برخورد کرد و باتوجه به این که چند مرتبه در این مسیر استراحت نمود وقتی که به کوه ریگ رسید نیز متوقف شد تا به استراحت پردازد.

نوروز آن ساربان پیرو فرتوت این بیابان را خوب می‌شناخت و این قدر از این مسیر رفت و آمد کرده بود که حتی شبها را از لا به لای کوه‌ها و دنباله رودخانه‌های پیچ در پیچ می‌گذشت و هیچ وقت راه را گم نمیکرد.

بسم الله الرحمن الرحیم

" اسب سفید "

اسبی که سفید بود و منوچهر تاکی صدایش می‌کرد، سال‌ها بود که آن مزرعه و این مرد را می‌شناخت . او یک اسب کار بود و عاقبت هم معلوم نشد که منوچهر به چه خاطر به او تاکی می‌گفت. به هر حال تاکی این لفظ را اینقدر شنید که سرانجام فهمید وقتی که این اسم خوانده می‌شود او را صدا می‌کنند، اما اکنون مدت‌ها بود که او دیگر این اسم را نمی‌شنید و علتش هم این بود که از زندگی آدم‌ها بیرون رفته بود، آن هم در یک روز سرد پاییز، لخت، برهنه و بی افسار، منوچهر همه چیز را از او گرفته بود حتی قید وبندی را که به واسطه آن مهارش می‌کرد و بار بر گرده اش می‌نهاد.